Pół życia. Jodi Picoult

"Luke Warren jest badaczem wilków. Pisze o nich, studiuje ich zachowania, a kiedyś nawet z nimi zamieszkał. Pod wieloma względami są mu bliższe niż własna rodzina. Żona go rzuciła, a syn Edward wyjechał. Edward wie, że niektórych rzeczy nie da się naprawić, choć wspomnienia nadal sprawiają ból. Aż któregoś dnia dzwoni telefon: Luke został ciężko ranny w wypadku, a wraz z nim siostra Edwarda, Cara.

Nagle wszystko się zmienia: Edward musi wrócić do domu, który opuścił przed laty, i razem z Carą podjąć decyzję co do leczenia ojca. Nie ma łatwych odpowiedzi, za to cisną się pytania: jakie tajemnice skrywa przed sobą rodzeństwo? Co stoi za pragnieniem, by pozwolić ojcu umrzeć… lub utrzymać go przy życiu za wszelką cenę? Czego życzyłby sobie sam Luke? I przede wszystkim, na ile zapomnieli to, o czym zawsze pamięta wilk: że członkowie stada potrzebują siebie nawzajem, a przetrwanie czasem idzie w parze z ofiarą?

Picoult po mistrzowsku zgłębia naturę rodziny: miłość oraz siłę – i cenę, jaką czasem trzeba za nie zapłacić."

Żyć połową serca

Jodi Picoult doskonale wie jak pisać, by czytelnik z wielkim żalem odkładał książkę z powrotem na półkę. I za to ją cenię, ponieważ na obecnym, wtórnym rynku wydawniczym silniejszych emocji można szukać jedynie na ścianach publicznych toalet. 

W książkach Jodi jest wszystko, czego potrzebuję. Autorka jest jak przyjaciel – wiem, czego mogę się po niej spodziewać i mam tą niezbitą pewność, że mnie nie zawiedzie. Nieważne, czy jest to Jodi sprzed 5 lat, czy jej najnowsza odsłona w „Pół życia” mam zagwarantowany świetnie spędzony wieczór. 

Twórczość Jodi jest niezwykła, w niepowtarzalny dla niej sposób. Potrafi pisać o trudnych rzeczach w sposób prosty, który jednak nie ociera się o banał. W ten sposób przedstawiła problem eutanazji w książce „Pół życia”, chociaż jak dla mnie powieść niesie całkiem inne przesłanie, a kwestie dylematów, o to kto i czy ma prawo decydować o życiu drugiego człowieka są raczej poboczne. Obok dosyć kontrowersyjnego tematu eutanazji, Jodi jak zwykle porusza kwestię człowieczeństwa i uniwersalnych praw panujących w rodzinie. Pokazuje, że nie istnieje tylko i wyłącznie jeden, niezmienny kodeks rodzinny, ale każdy człowiek ma indywidualny, wpisany we własne serce. 

„Połowa mojego serca została z wilkami, połową mieszkałem z rodziną. Gdybyście nie wiedzieli: do życia potrzebne jest całe.”

„Pół życia” ma moc oddziaływania na czytelnika i jego postrzeganie świata, niesie ze sobą dużą ilość emocji i bólu. Czytelnik jest zmuszany do refleksji na temat tego, na ile warto się poświęcić swojej pasji, aby nie zatracić po drodze wszystkiego i czy cena, którą przyjdzie zapłacić za realizację marzeń, nie jest zbyt wysoka. Jednak czytając „Pół życia” (jak i inne jej książki) należy pamiętać o tym, że autorka nie zamierza pomóc czytelnikowi w znalezieniu prawidłowych odpowiedzi, nie ocenia działań żadnych z bohaterów ani nie daje gotowych i sprawdzonych recept „jak żyć”. Jedynie pięknie pokazuje, że w życiu nie ma łatwych, prostych decyzji, bo każda z nich niesie inne konsekwencje. 

Styl pisania Jodi jest lekki. Wszystko jest klarowne i uporządkowane, dlatego książkę czyta się szybko pomimo tego, że pisze o tematach trudnych i spornych. W książce nie ma miejsca na zbędne dygresje, wątki poboczne, czy inne, niepotrzebne przedłużacze. Wielogłos narracyjny jest jakże cennym i rozpoznawczym zabiegiem autorki. Wydarzenia opisane są z perspektywy kilku osób, przez co jeszcze trudniej podjąć jakąkolwiek decyzję w poruszanych przez nią kwestiach. Bohaterowie są świetnie wykreowani, wiarygodni, mający swoje racje. Daje to możliwość poznania ich na różne sposoby i poszukiwania prawdy we własnym zakresie. 

Autorka  w odróżnieniu od wielu innych autorów szanuje swoich czytelników i dokładnie zapoznaje się z tematami o których pisze. Dlatego też, czytając jej książki można mieć pewność, że nie próbuje z nas zrobić kompletnych idiotów, którzy bezmyślnie zostają wprowadzeni w błąd przez autora z powodu jego nieznajomości faktów. W „Pół życia” Jodi wykazuje się dużą wiedzą na temat wilczych obyczajów i prób przeniknięcia człowieka do wilczej watahy. Autorka oparła fabułę na prawdziwej historii angielskiego badacza zwierząt Shauna Ellisa, który spędził dwa lata w Dakocie Północnej dołączając do watahy żyjących na wolności wilków. 

„... w prawdziwej rodzinie nie chodzi o to, aby zawsze robić jak trzeba, tylko dać drugą szansę bliskim, jeśli nawalili.” (s.391)

Jodi mnie nie zawiodła i dała, to co chciałam dostać: trudne tematy, trudne wybory i trudne decyzje. Dostałam szczerą i wzruszającą historię. Książka jest bolesna, zmuszająca do myślenia, a przede wszystkim do znalezienia swoich odpowiedzi, a nawet postawienia własnych pytań. 

„Pół życia” jest książką dedykowaną wszystkim osobom, które wymagają od obyczajowych powieści całkowitego zatracenia. Zdecydowanie i nachalnie polecam.

 
Moja ocena: 6/6

Jodi Picoult, Pół życia, Wydawnictwo Prószyński i S-ka, okładka miękka, liczba stron: 464